Rodzina33 – dzień 25

CZĘŚĆ 3

Modlitwa św. Jana Pawła II za rodziny

Boże, od którego pochodzi
wszelkie ojcostwo w niebie i na ziemi,
Ojcze, który jesteś Miłością i Życiem,
spraw, aby każda ludzka rodzina na ziemi
przez Twego Syna, Jezusa Chrystusa,
«narodzonego z Niewiasty»,
i przez Ducha Świętego
stawała się prawdziwym przybytkiem życia i miłości
dla coraz to nowych pokoleń.

Spraw, aby Twoja łaska
kierowała myśli i uczynki małżonków
ku dobru ich własnych rodzin i wszystkich rodzin na świecie
Spraw, aby młode pokolenie
znajdowało w rodzinach mocne oparcie
dla swego człowieczeństwa
i jego rozwoju w prawdzie i miłości.

Spraw, aby miłość
umacniana łaską Sakramentu Małżeństwa
okazywała się mocniejsza
od wszelkich słabości i kryzysów,
przez jakie nieraz przechodzą nasze rodziny.

Spraw wreszcie – błagamy Cię o to
za pośrednictwem Świętej Rodziny z Nazaretu –
ażeby Kościół wśród wszystkich narodów ziemi
mógł owocnie spełniać swe posłannictwo
w rodzinach i poprzez rodziny.

Przez Chrystusa Pana naszego,
który jest Drogą, Prawdą i Życiem
na wieki wieków. Amen.

Jeżeli jest w nas gotowość, aby zawołać do Boga: „Oto My! Poślij nas!”, jeśli mamy ten fundament, którym jest doświadczenie miłości Boga Ojca, jeśli mamy serca zwrócone ku Ojcu i wielbiące Ojca, jeśli mamy świadomość, że jesteśmy posłani do służby i ewangelizacji – to tym, czego nam teraz najbardziej potrzeba, jest MODLITWA I ROZEZNANIE.

To jest bardzo ważny moment i wielkie zadanie, ponieważ jak przypominają i ostrzegają ojcowie Kościoła i święci – człowiek, który chce czynić dobro, nie będzie kuszony do zła, lecz do innych form dobra, które mają go odciągnąć od tego konkretnego dobra, które jest jego najważniejszym zadaniem.

Co możemy zrobić, aby dobrze rozeznać, w jaki sposób służyć i ewangelizować?

Po pierwsze dawajmy zawsze pierwszeństwo modlitwie, aby Boże światło miało do nas cały czas dostęp. Wzywajmy Ducha Świętego, prosząc Go o dar rady i mądrości.

Po drugie działajmy zawsze w posłuszeństwie i jedności z Kościołem. W ten sposób nigdy nie zbłądzimy.

W jedności z Kościołem to znaczy w jedności z księżmi biskupami oraz z kapłanami.

To jest termometr prawdziwej służby i ewangelizacji. Jeśli nie potrafimy służyć w jedności i posłuszeństwie, to znaczy, że nie prowadzi nas Duch Święty!

W jedności z Kościołem to znaczy także – w zgodzie ze Słowem Bożym oraz nauką Kościoła. Dlatego tak ważne jest, aby codziennie rozważać Słowo Boże i aby zgłębiać naukę Kościoła.

W jedności z Kościołem to znaczy także: WE WSPÓLNOCIE.

Służba i ewangelizacja, których sercem jest miłość – mają swoje źródło w Bogu, który JEST WSPÓLNOTĄ OSÓB.

Dlatego zarówno rozeznawanie, jak i sama służba oraz ewangelizacja rozwijają się NAJOWOCNIEJ WE WSPÓLNOCIE.

Pierwszą naszą wspólnotą jest małżeństwo i rodzina. Drugą jest parafia.

Często jednak potrzeba jeszcze tej trzeciej wspólnoty, która realizuje charyzmat, jaki został też złożony w naszych sercach.

Znaleźć taką wspólnotę wśród grup i dzieł, które Pan Bóg wzbudził w Kościele, to może być jedno z naszych konkretnych zadań po tych rekolekcjach.

Jest jeszcze jedna możliwość: być może Pan Bóg zaprosi nasze małżeństwo do zapoczątkowania nowego ruchu, inicjatywy lub dzieła.

Szczególnie w obszarze działalności świeckiej potrzeba nowych ruchów, inicjatyw, fundacji czy stowarzyszeń, które będą odpowiedzią na palące, konkretne problemy społeczne.

Wiemy dobrze, ile jest wokół nas cierpienia.

Objęcie konkretnego z takich cierpień swoją troską jest realizacją duchowego ojcostwa i macierzyństwa.

Przyjdź Duchu Święty i zapal w nas ogień Twojej miłości!

Przyjdź Duchu Święty i poślij nas do służby w Kościele i świecie!

Przyjdź Duchu Święty i prowadź nas do ewangelizacji!

Ze swej strony rodzina chrześcijańska jest do tego stopnia wpisana w tajemnicę Kościoła, że staje się, na swój sposób, uczestnikiem zbawczego posłannictwa samego Kościoła: małżonkowie i rodzice chrześcijańscy, na mocy sakramentu „we właściwym sobie stanie i porządku życia mają własny dar wśród Ludu Bożego”115. Dlatego też nie tylko „otrzymują” miłość Chrystusa, stając się wspólnotą „zbawioną”, ale są również powołani do „przekazywania” braciom tej samej miłości Chrystusa, stając się w ten sposób wspólnotą „zbawiającą”. Tak więc rodzina chrześcijańska, będąc owocem i znakiem nadprzyrodzonej płodności Kościoła, staje się symbolem, świadectwem i uczestnikiem macierzyństwa Kościoła (FC 49).

Skoro rodzina chrześcijańska jest wspólnotą, której więzy zostały odnowione przez Chrystusa przez wiarę i sakramenty, jej udział w posłannictwie Kościoła winien dokonywać się na sposób wspólnotowy: a więc wspólnie, małżonkowie jako para, rodzice i dzieci jako rodzina winni przeżywać swoją służbę dla Kościoła i dla świata. Powinni być w wierze jako „jeden duch i jedno serce”, poprzez ożywiającego ich ducha apostolskiego i poprzez współpracę, która włącza ich w dzieło służenia wspólnocie kościelnej i obywatelskiej. (FC 50)

Zależnie od tego, w jakim stopniu rodzina chrześcijańska przyjmie Ewangelię i dojrzeje w wierze, staje się ona wspólnotą ewangelizującą. Posłuchajmy raz jeszcze Pawła VI: „rodzinę, podobnie jak Kościół, należy uważać za pole, na które przynosi się Ewangelię i z którego ona się rozkrzewia. Dlatego w łonie rodziny świadomej tego zadania wszyscy członkowie jej ewangelizują a także podlegają ewangelizacji. Rodzice nie tylko dzielą się z dziećmi Ewangelią, ale mogą od nich odebrać tę Ewangelię wyrażoną głęboko życiem. Rodzina staje się głosicielką Ewangelii dla wielu rodzin oraz dla otoczenia, w którym żyje”.

Jak przypomniał Synod, podejmując moje wezwanie wypowiedziane w Puebla, przyszłość ewangelizacji w dużej mierze zależy od Kościoła domowego. To apostolskie posłannictwo rodziny jest zakorzenione w chrzcie świętym, a przez łaskę sakramentu małżeństwa otrzymuje nową moc dla przekazywania wiary, dla uświęcania i przemiany współczesnego społeczeństwa wedle zamysłu Bożego (FC 52).

Nie powinno się zapominać o tym, że posługa, którą małżonkowie i rodzice chrześcijańscy wypełniają na rzecz Ewangelii, jest zasadniczą posługą kościelną, czyli o tym, że wchodzi ona w kontekst całego Kościoła jako wspólnoty ewangelizowanej i ewangelizującej. Ponieważ posługa ewangelizacyjna i katechetyczna „Kościoła domowego” wyrasta i pochodzi z jedynego posłannictwa Kościoła i jest podporządkowana budowaniu jednego Ciała Chrystusowego1), powinna pozostawać w wewnętrznej komunii i odpowiedzialnej harmonii z wszystkimi innymi posługami ewangelizacji oraz katechezy, obecnymi i działającymi we wspólnocie kościelnej tak diecezjalnej, jak i parafialnej (FC 53).

Wiara i posłannictwo ewangelizacyjne rodziny chrześcijańskiej mają również owo tchnienie misyjności katolickiej. Sakrament małżeństwa, który podejmuje na nowo i nakłada obowiązek wszczepiony na chrzcie świętym i w bierzmowaniu — obrony i szerzenia wiary, czyni małżonków i rodziców chrześcijańskich świadkami Chrystusa „aż po krańce ziemi”, prawdziwymi i właściwymi „misjonarzami” miłości i życia.Wiara i posłannictwo ewangelizacyjne rodziny chrześcijańskiej mają również owo tchnienie misyjności katolickiej. Sakrament małżeństwa, który podejmuje na nowo i nakłada obowiązek wszczepiony na chrzcie świętym i w bierzmowaniu — obrony i szerzenia wiary, czyni małżonków i rodziców chrześcijańskich świadkami Chrystusa „aż po krańce ziemi”, prawdziwymi i właściwymi „misjonarzami” miłości i życia (FC 54).

Łukasz: Jednym ze sposobów dawania świadectwa w dzisiejszym świecie jest niereagowanie złem na zło.

Agnieszka: Prawdopodobnie każdy może sobie tutaj znaleźć swój własny sposób na takie sytuacje. Dla mnie takim sposobem, po który sięgam, jest spontaniczna modlitwa za tą osobę, która czyni jakieś zło. Uwielbiam Boga w tej osobie, ponieważ wierzę, że w każdym człowieku jest potencjał dobra, który został nam dany przez Boga. Taka modlitwa za tą osobę często prowadzi do tego, że dostrzegam w niej dobro i zaczynam inaczej na nią patrzeć. Te osoby trudne są nam w jakiś sposób zadane.

Łukasz: Czasami się mówi: „No to teraz pozostała nam już tylko modlitwa…”. W tym zdaniu jest tyle beznadziei, a przecież modlitwa jest najpotężniejszą duchową siłą oddziaływania! Nie „tylko modlitwa” lecz „aż modlitwa!”. Jeśli wierzymy, że jest Bóg jest jednocześnie dobry i wszechmogący, to modlitwa jest najlepszym, co możemy zrobić, to oddać tę sprawę czy osobę Jemu.

Agnieszka: Tak. Jest taka pokusa, aby nie uwierzyć w siłę modlitwy. Przez modlitwę możemy siać tyle dobra, że nawet sobie tego nie wyobrażamy.

Łukasz: Jest jeszcze jeden ważny aspekt. Jeśli jest ktoś, kto jest dla nas trudny, to jest przestrzeń dla nas, żebyśmy my się zmieniali. Jest to okazja do ścierania swojego ego, zwalczania egoizmu..

Agnieszka: …i do tego, żebyśmy uczyli się  dostrzegać jego dobre strony, bo zawsze takie są.

Łukasz: Korzystajmy z tej przestrzeni. Jeśli na naszej drodze jest postawiony ktoś trudny, to jest on dla nas zadaniem – i my możemy się zmienić dzięki temu i ta osoba może się zmienić – dzięki naszemu świadectwu.

Oto propozycje prostych duchowych praktyk:

–       zakładamy, że jest już w Tobie pragnienie służby i ewangelizacji 🙂 Jeśli jednak nie czujesz jeszcze w sercu takiego zaproszenia – nic straconego! Wystarczy modlitwa do Ducha Świętego. Pamiętaj, co mówi Słowo Boże: „to Bóg jest w nas Sprawcą chcenia i działania zgodnie z Jego wolą” (Flp 2,13). Duch Święty jest specjalistą od rozpalania Bożych pragnień;

–       jeśli masz już w sercu pragnienie służby, ale nie wiesz jeszcze do czego konkretnie Pan Bóg Cię wzywa, pamiętaj, że zawsze, każdego dnia, możesz rozwijać i ćwiczyć dwa najpotężniejsze środki ewangelizacji, którymi są: dobre słowo, modlitwa i czyny miłości bliźniego. (Czy nie sądzisz, że twoje życie rodzinne jest cudownym poligonem do ćwiczenia tych środków ewangelizacji?:-));

–       w przejściu od pragnień do konkretnej formy służby niezwykle ważny jest etap rozeznawania. Może on się dokonać z pomocą twojego kierownika duchowego, spowiednika lub zaprzyjaźnionego kapłana. Jeśli jednak nie masz możliwości poprosić o taką pomoc żadnego ze znanych sobie kapłanów, możesz też napisać do nas na adres mail: kontakt@rodzina33.pl. Dzięki obecności w Fundacji Tota Tua kapłanów możemy z radością dzielić się doświadczeniem rozeznawania.

Weź ze sobą to jedno zdanie, które Bóg wypowiedział do Ciebie, rozważaj je w sercu i powtarzaj wielokrotnie, aż do następnego rozważania, aby wniknęło jak najgłębiej do Twojej duszy: